ساحل سورو بندرعباس
ساحل سورو بندرعباس اکنون شاید بکرترین منطقه ساحلی شهر بندرعباس ساحل محله باقدمت «سورو» باشد.
سورو تنها ساحل بکر و باقی مانده در بندرعباس است و بسیاری از هموطنان، این مکان را برای گذران اوقات فراغت خود انتخاب می‌کنند.
ساحل محبوب سورو در یکی از قدیمی‌ترین محله‌های بندرعباس قرار دارد و می‌تواند انتخاب خوبی برای گشت‌وگذار و تفریح باشد. این ساحل امکانات خوبی را در اختیار گردشگران می‌گذارد و از آنجایی که در این قسمت از شهر، پارک‌های ساحلی، چند رستوران و کافه، پلاژ خانم‌ها، محوطه بازی کودکان و … وجود دارد، افراد زیادی برای خوشگذرانی به اینجا می‌آیند.
به ویژه در نوروز، ساحل سورو میزبان جمعیت زیادی از مسافران است. بنانا و قایق‌سواری، پیک‌نیک، آب‌تنی و عکاسی با چند تندیسِ کنار خط ساحلی، تعدادی از تفریحات این ساحل هستند، البته در چند سال اخیر، عده‌ای از افراد هم ماشین‌های خود را به کنار این ساحل می‌کشانند تا نزدیکترین چشم‌انداز ممکن را به دریا داشته باشند!! البته مدتی است که طرح ممنوعیت ورود خودرو به این ساحل در حال اجراست که امیدواریم کارساز باشد.
تاریخچه شهر بندرعباس
دارک معتبری در دسترس نیست که از چه زمان منطقه هرمزگان برای اولین بار یک مرکز تجارت دریایی به عنوان بخشی از مسیرهای تجاری شده است. آنچه که مشخص است طبق گزارش هرودوت مورخ یونانی (۴۸۵–۴۲۰ پیش از میلاد) در زمان فرمانروایی داریوش بزرگ (بین ۵۸۶ و ۵۲۲ پیش از میلاد) فرمانده سلیاکوس که یک یونانی بوده به فرمان داریوش بزرگ از بندری در هرمزگان و شمال تنگه هرمز با کشتی به اکتشاف اقیانوس هند و دریای سرخ و ایجاد ارتباط دریایی با بنادر مهم آن دوران مانند چین و هند و لیبی پرداخته است. در نتیجه گسترش مسیرهای تجارت آریایی از مرزهای چین به لیبی احتمال داده می‌شود یک شاخه از مسیرهای تجارت دریایی از طریق تنگه هرمز خواهد بود که یک نقطه اتصال طبیعی با مسیرهای تجارت فلات مرکزی ایران می‌شود. البته سابقه چند هزار ساله لنج سازی در ساحل شمالی خلیج فارس و بخصوص بندر کنگ نشان از آن دارد که سابقه تجارت بیش از این است. طبق گزارش مورخ یونانی لوسیوس فلاویوس (۸۶–۱۶۰ میلادی)، الکساندر نئارخوس (۳۲۵–۳۲۶ پیش از میلاد) فرمانده نیروی دریایی اسکندر از هند به ایران و آسیای مرکزی تا رودخانه سند – مرز آن دوران امپراتوری هخامنشی – لشکر کشی کرده است. نئارخوس با یک ناوگان از سی‌وسه کشتی جنگی بزرگ و کوچک و حدود دوهزار نفر نیروی نظامی بوده است. مورخ یونانی اعلام می‌کند اولین نقطه‌ای که نئارخوس و ناوگان خود به خلیج فارسی می‌رسد هرمز است و این اولین باری است که نام هرمز یا هُرمیزَد در متون تاریخی آورده می‌شود.
دوران پادشان هرمز از قرن دهم تا قرن هفدهم میلادی می‌باشد. در دوران اوج خود به حکومت بخشی از شمال شبه جزیره عربستان هم می‌رسد؛ ولی در حالت کلی بندر هرمز که احتمال می‌رود در دهانه خور تیاب کنونی و محدوده دشت هرمز و در محل باغات میناب کنونی بوده خود حاکم ایالت موغیستان و از زیر مجموعه‌های حکومت کرمان بوده است. دوران اوج و شهرت هرمز در قاره‌های اروپا و آفریقا و آسیا و افسانه تجارت هرمز و بازارهای عجیب و غریب آن متعلق به قرن ۱۳ و ۱۴ میلادی و طبق گزارش جهانگردانی چون مارکو پولو (۱۲۵۴–۱۳۲۴) میلادی در ایتالیا، ابن بطوطه (۱۳۰۴–۱۳۶۸) میلادی در مراکش و ژنگ وی (۱۳۷۱–۱۴۳۵) میلادی در چین است. ایلیا پائولوویچ پطروشفسکی خاورشناس روس اندازه ناوگان هرمز را تا ۵۰۰ کشتی یا قایق می‌داند که این این کشتی با توپ مسلح نبودند.
