قالی بافی هرمزگان
قالی بافی هرمزگان صنعت قالیبافی در هرمزگان، به‌ویژه در میان عشایر رائینی و افشاری، رونق زیادی دارد. نکته قابل توجه در میان بافندگان آن است که این هنرمندان پشم مورد نیاز را پس از تهیه کردن از منطقه سیرجان به بهترین شکل ریسندگی و رنگرزی می‌کنند.
گره‌های به کار رفته در قالی‌های هرمزگان فارسی است و نقش‌های آن معمولا به ایل افشار تعلق دارد که از انواع آن می‌توان به طرحهای شکارگاه، ماه و ستاره‌ای، سماوری، بوته‌شاهی، سه‌کله و گنبدی اشاره کرد. بندرعباس، روستای درتوجان و بخش حاجی‌آباد از مناطقی‌اند که این صنعت در آن‌ها رواج دارد.
هنر قالی بافی
در مورد تاریخ پیدایش فرش اطلاعات دقیقی وجود ندارد ولی با توجه به آثار باستانی و کشفیات بشر، ثابت شده‌است که هنرهایی نظیر سبد بافی، نمد بافی، زیلو بافی، جا جیم بافی و گلیم بافی همه همه مقدمه‌ای بر پیدایش هنر قالی بافی بوده‌است. فرش‌های نخستین دارای طرحهای ساده و ابتدایی و شکسته و عمدتا ذهنی باف بوده‌است که جنبه استفاده روزمره داشته‌اند و محققان در مورد مهد فرش بافی در ابتدا به مصر به عنوان مهد این هنر فکر می‌کرده‌اند امّا با پیدایش اولین فرش به نام پازیریک که در کوههای سیبری در سال ۱۹۴۹ توسط پروفسور رودنکو کشف گردید فرضیات دیگر را باطل نمود و با توجه به این نمونه عملی، مهد قالیبافی از سواحل رود نیل و دجله و فرات، به آسیای مرکزی تغییر مکان داد و ثابت کرد که مهد هنر فرش بافی در ایران بوده‌است. دهٔ.
احتمالا برای اولین بار افرادچادرنشین فرش را برای کف خاکی زیر چادرهایشان انتخاب کردند. بعضی مطالعات نشان می‌دهند که ممکن است فرش به وسیلهمصری‌ها یا چینی‌ها یا دیگر اقوام اختراع شده باشد. باستان شناسان روسی رودنکو و گربازنوف در سال ۱۹۴۹ و در درهٔ پازیریک حدودا در ۵۰۰۰ فوتی کوههای آلتایی، کشف کردند؛ که در پنج قرن قبل از میلاد فرش بافی به بالاترین حد خود رسیده بود، این فرش به فرش گره دار معروف است. در دست نوشته‌های چینی‌ها، اولین مدرک موجود در رابطه با موجودیت فرش پیدا شد که مربوط به سلسلهٔ ساسانیان می‌باشد.
