نی‌ جفته

نی‌ جفته بیشتر در نواحی جنوب و جنوب غربی ایران نواخته می‌شود. منطقه باستانی شوشتر، بوشهر و هرمزگان مهم‌ترین خاستگاه‌های آن هستند.

جفتی ساز بومی ، محلی و اصیل هرمزگانی است و کمتر در جاهای دیگر مشاهده شده است. در مناطق جنوبی ایران سازهایی مشابه ساز جفتی وجود دارد اما تفاوت هایی نیز بین آنها از نظر صدا، نوازندگی و گنجایش نت وجود دارد. نت جفتی هفت بند است یعنی هفت سوراخ یا هفت نت دارد . ساز جفتی با شش بند در منطقه بوشهر و خوزستان مشاهده می شود و به نام نی انبان معروف است. ساز جفتی با دمیدن نفس در آن نواخته می شود و از دو نی باریک بامبو ساخته شده که با استفاده از روده گوسفند به هم متصل شده اند . بر روی این نی ها سوراخ هایی برای نوازندگی قرار دارد. استاد قنبر راستگو یکی از نوازندگان و سازندگان این ساز در استان هرمزگان است . این ساز در آیین های مذهبی ، تعزیه و جشن ها نواخته می شود و صدایی گوش نواز دارد. شروه خوانی ها اکثرا با ساز جفتی نواخته می شوند و با سازهایی همچون عود و سازهای کوبه ای مانند دهل همراهی می شود.

نوازندگان نی‌ جفته

اساتید و نوازندگان این ساز را از گذشته تا حال می‌توان بدین شرح نام برد: قنبر راستگو، سبزعلی، کرم آرامی، صادق خیرخواه، احمد نی‌زن، غلام مختاربند، عیدی خادم سیدالشهدا، شعبان، حاجی شیشط، غلامحسین شیردل، محمدعلی آخوند، عیدی بهار، علی کوچکی، سید جلال مرعشی، محمود بهمن‌زاده، حسین وکیل زرگر، علی باغبان، احمد علی‌شرفی، مجید پاکدل و مهدی لطفی.